De laatste 10j. waren snelheidsmotors winter en zomer mijn vervoer omdat wagens me gewoonweg niet aanspraken.
(Voor mijn werk 'zat' ik namelijk al 8 a 10u per dag in de grootste bulldozers en kranen die er bestaan > een trekker met opligger is er in vergelijking niets tegen)
Op het vlak van besturing van machines en veiligheid omtrent (mensen die voor je wielen opduiken) mag ik wel spreken dat ik altijd wel een goede machinist (en motorijder) ben geweest, vooral inzake opdrachten die door bijna niemand anders geklaard konden/durfden worden.
(werkte toen voornamelijk met vloeibaar staal)
Zelfzekerheid is/was dus altijd mijn beste eigenschap.
(tevens ook omdat ik in mijn vrije tijd mijn leven als piloot zijnde wijd aan parachutes, klimmen, vliegen etc.)
Op een moment werd mijn vriendin het beu om altijd maar te moeten rijden als we samen weg gingen en vermits mijn vader pas overleden was, was het ook geen slecht idee om een wagen aan te schaffen en een rijbewijs te behalen zodat ik mijn moeder dan ook kon helpen met te gaan winkelen vermits ze slecht ter been is en dit altijd maar te voet moest doen.
Tevens was het ook zo dat iedere winter wel eens een glijpartijtje voor kwam en buiten het feit dat moto's al stukken van mensen kosten aan banden, remmen, kettingen etc. kon ik dergelijke uitgaves ook best missen.
Zo gezegd, zo gedaan.
Mijn inschrijving voor 20 lesuren was al gauw een feit en mijn rij-instructeur vroeg na enkele ogenblikken al argwanend waarom ik in hemelsnaam rijlessen kwam nemen, vermits ik in 'zijn' ogen al schitterend rijden kon. (10j. winter en zomer op motors van 160pk en meer, geven je tenslotte toch een beetje inzicht in het verkeer)
Al gauw reden we dan ook samen in steden (Luik en Antwerpen) rond waar we dan gezellig even een biertje op een terras gingen drinken.
(mocht eigenlijk niet qua uurregelingen maar achja)
Zelfzekerheid allom, en dat praktijkexamen zou geen probleem mogen vormen was het standpunt.
Hervormingen en hierdoor ruzie's op het werk, leide er op een moment toe om zelfontslag te nemen en al gauw waren de periode's er waarin ieder muntstuk dubbel werd omgedraaid voordat ze uitgegeven werden.
Heb dan ook bijna al mijn bezittingen moeten verkopen om rond te kunnen komen en tijdelijke jobs kwamen en gingen, vandaar dat op examenvlak uitstel, afstel werd want het was maandenlang quasi onmogelijk iets dergelijks in te plannen.
Vriendschapsrelaties gingen stuk, voornamelijk omdat er in de weekends na 22u. niet meer gereden mocht worden en uiteindelijk sta je er helemaal alleen voor, voor je het goed en wel beseft.
(vind dan nog maar eens een 'zogenaamde' begeleider)
Zag het allemaal een lange tijd lang niet meer zitten en op een moment heeft de cafébaas waar ik me altijd ging bedrinken, me toch weten te overtuigen om voor mijn examen te gaan zodoende er terug kansen open zouden komen te liggen op de arbeidsmarkt voor me.
Gelukkig dan ook dat deze goede mens zelf voorstelde om als begeleider mee te gaan want had simpelweg niemand anders.
Mijn 1ste praktijk-examen was dan ook 'eindelijk' al gauw een feit om na de rit te horen te krijgen dat ik in de gietende regen een dame niet had zien staan aan een zebrapad (begeleider had deze ook niet gezien) en dat ik bij het keer-maneuvre op de weg, een verkeerde positie had gekozen om uit te voeren! (mijn positie zou de hele reeks wagens achter me gehinderd hebben)
Naar mijn mening kon de vrouwelijke examinator die ik had, dit feit van de dame aan het zebrapad, evengoed uit haar duim gezogen hebben +
bij het keer-maneuvre mocht ik zelf kiezen waar ik dit zou uitvoeren en dit deed ik dan ook liefst een redelijk stuk voor de aankomende bocht
die er verder lag, vermits ik niet wist waar de weg waarop ik zat, eindigen zou. De reeks auto's achter me, hinderde ik zowieso met een dergelijk maneuvre, dus snap eigenlijk totaal niets van haar standpunt, wat ik qua positie kiezen volgens haar mening fout gedaan zou hebben.
Niet geslaagd was dus een feit en een pak minder zelfzekerheid ook!
Na alles wat er privé misgelopen was, kon ik een dergelijk DEmotiverend feit echt gebruiken (NOT) en over goede zin en een 2de poging moest niemand mijn bek nog open trekken. (het k*tw**f
heb haar dan ook zitten vervloeken en dit doe ik nog steeds! Ben iemand die altijd stopt als ik iemand met panne langs de weg zie en meermaals heb ik mensen dan ook verder geholpen, dus zie mezelf als een goedaardig persoon, maar de dame in kwestie mag als het aan mij ligt, nog steeds voor mijn voeten dood neervallen! Ook al deed ze haar job maar!)Vermits mijn voorlopig rijbewijs bijna vervalt, wist mijn vriendin me dan toch 'nog' maar eens te overhalen om een 2de poging te wagen en vandaag was het dan dus weer zo ver...
De zenuwen gierden door mijn lijf en zat in een soort van trance waardoor ik zelfs maar 2 van de 10 woorden die ik hoorde, begreep.
Ik wou maar 1 zin horen die ik nodig had...
Proficiat, u bent geslaagd...
Parkeerde me na de examenrit en al gauw kwamen er enkele vragen, waarom doet u dit zo, en daar dat?
(wel, omdat ik 9j. vol gas heb gegeven op het werk met iets wat, qua handelingen, gelijk gesteld kan worden aan een auto qua inrichting en dergelijke handelingen leer je dan ook nooit meer af)
Nu goed, dit waren geen fouten, maar men bleek mijn manier van remmen en schakelen wel raar te vinden blijkbaar
Daarna kwamen de fouten aan de beurt...
1 van de vele stopborden wat ik blijkbaar niet had gezien + een andere wagen die vlugger bij me was dan ingeschat en waar ik nog ruim dacht voor te kunnen, met als gevolg dat ik deze wagen dus geen voorang had gegeven. (2 fouten die me terecht verweten kunnen worden want heb even later terug de weg terug opgezocht waar dat zogenaamd stopbord zou gestaan hebben en het stond er ook wel degelijk. Het feit dat iemand veel te hard rijd in een zone 50 en na even weg te kijken opeens veel dichter bij blijkt te zijn dan gedacht vind ik dan weer ergens betwistbaar en flauw om iemand op te pakken als zijnde een grote fout.)
Er hangt van een autorijbewijs tenslotte soms zoveel af, om eerlijk verder te kunnen gaan in het leven en de persoon te kunnen zijn/worden, daar naar wat de maatschappij verlangd.
Maar om overal echt de puntjes op de i te zetten en echt op fouten te zoeken om redenen te kunnen geven dat iemand niet zou slagen, dat vind ik simpelweg onzinnig, flauw en er over.
Mensen zouden op de eerste plaats geen mensen zijn als ze geen fouten zouden maken en zodoende vind je er altijd als je zoekt.
Voor mij is het in ieder geval een frustrerend feit, dat ik altijd weer mensen op de baan zie die soms echt grote stoten uithalen, waarbij ik dan bedenk dat ze wel hun rijbewijs hebben.
(Voornamelijk respectloze mensen en waartussen ik vollop leef)
Over een maand is mijn voorlopig rijbewijs vervallen en heb naar mijn mening genoeg getracht mijn best te doen om in deze maatschappij te passen.
Het enigste wat eerlijkheid en vriendelijkheid opbrengen, is stress en geprofiteer...
Mijn geld en zin in het leven is op, het was een leuke tijd, maar niks hoeft nog en eerlijk gezegd kan iedereen me de boom in...
De groeten allemaal en maak er nog een verder prettig fantasie-leventje van... (want dat is hetgene waarin bijna iedereen leeft >>> pas als je werkelijk de dood zelf enkele keren in de ogen hebt gekeken, weet je waar het allemaal om draait en wie je bent >>> en wie anderen vooral zijn!)
