door VAN BELLE Jean Marc » 27 feb 2009, 09:44
Niet zo leuk om lezen, maar reclameren alleen heeft geen zin. Als je nu eens eenvoudig weg die nummerplaat had opgeschreven en uur, locatie en wagen met nummerplaat op dit forum gezet.
Het is namelijk één groot misverstand dat je je op privacy kunt beroepen als je op de openbare weg komt, op het moment dat je je maatschappelijke rol als chauffeur tussen anderen opneemt, moet je verantwoording afleggen voor je rijgedrag.
Dus gedaan met: Je mag dit niet zeggen, nee, je MOET dit zeggen. Maar met details (de W-vragen: wie, wat, wanneer, waar, waarom als het kan) en met nummerplaat erbij dus. Het recht op antwoord geldt onbeperkt, dus de persoon in kwestie kan verwittigd worden en kan zich na een tijdje ook verantwoorden en zijn versie geven. Probeer wel objectief te blijven, maar schrijf WEL in 'ik-vorm', want in derden vorm geef je de illusie dat het niet jouw versie is maar de absolute waarheid. We geven namelijk altijd ONZE mening, en we zien genoeg bij verklaringen dat 60 km/h voor je rijden, 45 km/h kan worden in het bijzijn van anderen die kuddegedrag stimuleren, dan 30 km/h en dan kom je aan ongevalsverklaringen als deze:
En plots stak een geparkeerde wagen mij voorbij.
Niet lynchen: gewoon zo objectief mogelijk en nummerplaat vermelden. Het gaat in werkelijkheid om een klein percentage chauffeurs, maar het ergste is als ze anderen in de auto meehebben en zich laten opzwepen of de 'grote man/mevrouw' willen uithangen. Ik noteer dit soort nummerplaten, maar maak het pas publiek als ik ze meermaals ontmoet met een idioot rijgedrag. Eenmalige stommiteiten ben ik geneigd te vergeven, omdat ik mezelf anders ook geen enkele kans meer geef. Maar: blijven vermelden. Leren uit anders stommiteiten is minder erg dan leren uit je eigen stommiteiten.
Ik voeg deze eraan toe:
Op 13 mei 1989 om 2h30 reed ik met mijn kersverse echtgenote (gehuwd de nacht ervoor) van Ingelmunster naar Izegem op de Gentse Heerweg ter hoogte van Typoon N.V. in de bocht à 70 km/h omdat ik iets te veel gedronken had (toen was 0,8 nog van kracht en, ja, voor mijn huwelijk maakte ik één uitzondering). In een heel oude Opel Kadett van zo'n 1.000 EUR reden we dolverliefd naar huis met mijn arm rond haar nek en soms ook lager (nog een overtreding, zo zie je maar). In die bocht zelf zag ik op het laatst moment een feestganger van de andere kant in een Volkswagen (weet niet welk type) die liefst 1 meter over de witte middenlijn zat en ik trok meteen over tot ver over het fietspad.
Het ging een mooie dood geweest zijn, maar ik zou mijn drie prachtige kindjes en een feëriek (maar niet pasioneel maar eerder vriendschappelijk) huwelijk van zo'n 15 jaren gemist hebben. Op het moment zelf schrok ik, maar ik had het te danken aan mijn cross-ervaring uit mijn jeugd dat ik vlekkeloos wist waarheen ik moest (mijn reflexen waren NIET trager, want levensreddend adrenaline gaat op zo'n moment boven een zachte roes van alcohol, zeker met zo'n gesteld dat suiker gewoon is als het mijne). Indien het echt tot een ongeval zou gekomen zijn, was ik zelfs misschien in mijn onrecht verklaard omdat ze een klein beetje alcohol in mijn bloed zouden gevonden hebben, want wie reed over de lijn als je een frontale botsing krijgt?
Wat ma nadien van dit voorval opvalt, is dat ik nu niet zo streng ben en weet dat dit soort mensen rondrijden. Maar op dat moment kies je onvoorwaardelijk partij voor je vrouw, en doordat zij erop fulmineerde en het als zeer erg vertelde aan haar ouders later, merkte ik dat we het iets erger maakten dan het was en overdreven in maten en gewichten. Ik weet zelfs niet meer of hij zo enorm rap reed, dan wel misschien de bocht misrekend had. Dat bedoel ik met kuddegedrag. Objectiviteit ligt zo verschrikkelijk moeilijk.
Een ander voorval geeft nog meer aan dat het moeilijker ligt:
Op een reis naar Frankrijk, reden we in Bretagne plots met dezelfde oude Opel Kadett met een tandem erbovenop een helling naar beneden. Mijn echtgenote had het stuur overgenomen omdat ik me wat moe voelde na een (te) lange rit aan lage snelheid en omdat we geen geld hadden voor péage en dus binnenbaantjes genomen hadden. Ver voor me, op een kaarsrechte weg, maar met een verdieping van minstens 30 cm recht naast de baan en een afgrond aan onze zijde, zie ik in de verte een witte Mercedes een wagen voorbijsteken terwijl er nog drie voor zijn. Wat ik al snel vrees, wordt waar, hij trekt door en rijdt almaar sneller (ik vermoed 140 km/h). Mijn echtgenote heeft de typische vrouwelijke reactie als hij ook de laatste voorbij gaat en RECHT op ons af stormt: In plaats van te remmen zoals de 'tegenstrever' zeker verwacht als normale reactie, slaat mijn echtgenote gewoon beide handen in de lucht, trekt zich achteruit en lost ook beide voeten van de pedalen en panikeert gewoon (een reactie die ik bij mijn weten nog nooit gekend heb, hoewel ik al zeer extreme omstandigheden meegemaakt heb inclusief mijn meest verrijkende doodservaring). De adrenaline zet de tijd voor mij stil, en ik neem rustig met mijn rechterhand het stuur over en analyseer alles in seconden die voor mij dan altijd uren lijken (eerst doodservaring van mij bestond uit dagenlang vallen en heel je leven opnieuw zien en ook beoordelen en dan heb ik ook iemand als God gezien en zelfs onderhandeld met hem, hoewel ik daar dus nu ook een louter wetenschappelijke verklaring voor gevonden heb, verklaart wel mijn bijzondere levensvisie voor wie mij beter kent). Ik trek naar rechts en kijk vervolgens alleen naar de strepen van het fietspad en de diepe rand waarover ik NIET mag raken of we storten de afgrond in en gaan zeker talloze malen overkop. Ik doe dat op centimeters, terwijl ik gelijktijdig mij bereid op een botsing in de linkerzijde, maar trek nog extra bij als ik zie dat mijn echtgenote aan die kant zit (ja, zo rustig gaat dat allemaal, en zelfs de zintuigen werken dan zo scherp bij mij, bij mijn echtgenote werkte daarentegen niets meer en blokkeren de hersenen door te hevige prikkels die bij de meeste vrouwen tot paniek leiden - ik train mijn dochtertjes dus meer daarop dan mijn zoon). Zo kon de tegenligger tussen de twee auto's door.
Ik heb mijn echtgenote daarop moeten helpen om te stoppen, maar die meest geschrokken bleek, was de tegenligger die naast ons voorbij gestoken werd en meer in shock was dan mijn echtgenote omdat hij in zijn visie de frontale botsing naast/voor zich zag gebeuren en de witte wagen nooit achter zich had zien aankomen. Ik heb de baan nog bekeken en niet goed gesnapt hoe we daar met drie naast elkaar konden rijden, maar wellicht was ook de doodrijder toch een goede chauffeur die zijn wagen kende of voldoende vermogen had om zijn stommiteit toch correct af te werken. Tenslotte was hij niet alleen verantwoordelijk voor zijn stommiteit, maar moet ik eerlijk zijn dat hij samen met mij het maneuver ook tot een goed einde heeft gebracht.
Had mijn echtgenote geremd, zou het ook goed verlopen zijn, maar je kunt niet van iedereen hetzelfde verwachten, en je kunt niets incalculeren. Ik heb zelfs een bewust ongeval meegemaakt toen iemand mij van de baan reed en ik hem terug ging rammen, maar bij het remmen in een fractie besefte dat ik voor de Christelijke Mutualiteiten een half miljoen BEF aan portables vervoerde en ik niet verzekerd was voor de inhoud en dus geen schade mocht hebben. Vervolgens koos ik bewust om terug te keren en zonder remmen (zelfs even gas geven) over de schuine vangrails te 'vliegen' (enige maal in mijn leven dat ik echt vloog met een auto, eigenlijk wel unieke ervaring), en mij misrekende dat bij het neerduiken (niet zoals in de film dus), mijn stuurstang doorbrak en ik niet meer kon sturen daarna en ik het glas meterslang uitgleed tot het einde. De andere auto die mij van de rechtse afrit had afgeduwd (puur door verblinding, want het sneeuwde en regende en de strepen waren foutief geschilderd toen, het rijvak werd na talloze incidenten kort daarna aangepast in een dubbele opweg naar het Ei - autostrade Gent naar Kortrijk aan afrit Expo naar omhoog), stapte daarna uit en ik zag een oudere man, en riep hem zodat we het met de verzekering zouden kunnen regelen, maar toen hij zag dat ik langs rechts uit de auto gekomen was en niets had, stapte hij snel in en reed terug weg.
Ik had mijn volledige lading op die manier gered zonder dat zelfs de portables op de achterste zetels van de zetel gegleden waren (was toen oude Opel Kadett stationwagen). Ik had de juiste beslissing genomen (hoewel ik me soms afvraag wie die 'ik' is die dat allemaal zo goed deed, meer een dierlijke ik dan een menselijke ik, want een mens is moeilijk tot zo iets in staat, toch zeker niet met zijn normaal bewuste hersenen).
Ik woonde daar op 1 km van en ging te voet naar mijn echtgenote zeggen dat ik een ongeval gehad had, omdat ze anders meteen zou zijn gaan panikeren. Wat later werd ik door de politie al opgebeld thuis met de vraag of ik gedronken had. Ik had sinds de invoering van 0,5 trouwens nooit meer echt gedronken en op dat moment al zo'n 700.000 beroepskilometers afgelegd (nu al meer dan 1,1 miljoen kilometer). Maar het is in dit soort gevallen niet mijn rij-ervaring die het doet, maar mijn reflexen die ik uit sportieve prestaties uit mijn jeugd haalde en misschien ook uit mijn zeer hoge bewustzijnsgraad die ik bereik.
Liefs aan allen, en hou er dus rekening mee dat er zoveel Jansens en Janssens zijn! Zelfs in foute situaties.[/i]
Niet zo leuk om lezen, maar reclameren alleen heeft geen zin. Als je nu eens eenvoudig weg die nummerplaat had opgeschreven en uur, locatie en wagen met nummerplaat op dit forum gezet.
Het is namelijk één groot misverstand dat je je op privacy kunt beroepen als je op de openbare weg komt, op het moment dat je je maatschappelijke rol als chauffeur tussen anderen opneemt, moet je verantwoording afleggen voor je rijgedrag.
Dus gedaan met: Je mag dit niet zeggen, nee, je MOET dit zeggen. Maar met details (de W-vragen: wie, wat, wanneer, waar, waarom als het kan) en met nummerplaat erbij dus. Het recht op antwoord geldt onbeperkt, dus de persoon in kwestie kan verwittigd worden en kan zich na een tijdje ook verantwoorden en zijn versie geven. Probeer wel objectief te blijven, maar schrijf WEL in 'ik-vorm', want in derden vorm geef je de illusie dat het niet jouw versie is maar de absolute waarheid. We geven namelijk altijd ONZE mening, en we zien genoeg bij verklaringen dat 60 km/h voor je rijden, 45 km/h kan worden in het bijzijn van anderen die kuddegedrag stimuleren, dan 30 km/h en dan kom je aan ongevalsverklaringen als deze:
[i]En plots stak een geparkeerde wagen mij voorbij.[/i]
Niet lynchen: gewoon zo objectief mogelijk en nummerplaat vermelden. Het gaat in werkelijkheid om een klein percentage chauffeurs, maar het ergste is als ze anderen in de auto meehebben en zich laten opzwepen of de 'grote man/mevrouw' willen uithangen. Ik noteer dit soort nummerplaten, maar maak het pas publiek als ik ze meermaals ontmoet met een idioot rijgedrag. Eenmalige stommiteiten ben ik geneigd te vergeven, omdat ik mezelf anders ook geen enkele kans meer geef. Maar: blijven vermelden. Leren uit anders stommiteiten is minder erg dan leren uit je eigen stommiteiten.
Ik voeg deze eraan toe:
Op 13 mei 1989 om 2h30 reed ik met mijn kersverse echtgenote (gehuwd de nacht ervoor) van Ingelmunster naar Izegem op de Gentse Heerweg ter hoogte van Typoon N.V. in de bocht à 70 km/h omdat ik iets te veel gedronken had (toen was 0,8 nog van kracht en, ja, voor mijn huwelijk maakte ik één uitzondering). In een heel oude Opel Kadett van zo'n 1.000 EUR reden we dolverliefd naar huis met mijn arm rond haar nek en soms ook lager (nog een overtreding, zo zie je maar). In die bocht zelf zag ik op het laatst moment een feestganger van de andere kant in een Volkswagen (weet niet welk type) die liefst 1 meter over de witte middenlijn zat en ik trok meteen over tot ver over het fietspad.
Het ging een mooie dood geweest zijn, maar ik zou mijn drie prachtige kindjes en een feëriek (maar niet pasioneel maar eerder vriendschappelijk) huwelijk van zo'n 15 jaren gemist hebben. Op het moment zelf schrok ik, maar ik had het te danken aan mijn cross-ervaring uit mijn jeugd dat ik vlekkeloos wist waarheen ik moest (mijn reflexen waren NIET trager, want levensreddend adrenaline gaat op zo'n moment boven een zachte roes van alcohol, zeker met zo'n gesteld dat suiker gewoon is als het mijne). Indien het echt tot een ongeval zou gekomen zijn, was ik zelfs misschien in mijn onrecht verklaard omdat ze een klein beetje alcohol in mijn bloed zouden gevonden hebben, want wie reed over de lijn als je een frontale botsing krijgt?
Wat ma nadien van dit voorval opvalt, is dat ik nu niet zo streng ben en weet dat dit soort mensen rondrijden. Maar op dat moment kies je onvoorwaardelijk partij voor je vrouw, en doordat zij erop fulmineerde en het als zeer erg vertelde aan haar ouders later, merkte ik dat we het iets erger maakten dan het was en overdreven in maten en gewichten. Ik weet zelfs niet meer of hij zo enorm rap reed, dan wel misschien de bocht misrekend had. Dat bedoel ik met kuddegedrag. Objectiviteit ligt zo verschrikkelijk moeilijk.
Een ander voorval geeft nog meer aan dat het moeilijker ligt:
Op een reis naar Frankrijk, reden we in Bretagne plots met dezelfde oude Opel Kadett met een tandem erbovenop een helling naar beneden. Mijn echtgenote had het stuur overgenomen omdat ik me wat moe voelde na een (te) lange rit aan lage snelheid en omdat we geen geld hadden voor péage en dus binnenbaantjes genomen hadden. Ver voor me, op een kaarsrechte weg, maar met een verdieping van minstens 30 cm recht naast de baan en een afgrond aan onze zijde, zie ik in de verte een witte Mercedes een wagen voorbijsteken terwijl er nog drie voor zijn. Wat ik al snel vrees, wordt waar, hij trekt door en rijdt almaar sneller (ik vermoed 140 km/h). Mijn echtgenote heeft de typische vrouwelijke reactie als hij ook de laatste voorbij gaat en RECHT op ons af stormt: In plaats van te remmen zoals de 'tegenstrever' zeker verwacht als normale reactie, slaat mijn echtgenote gewoon beide handen in de lucht, trekt zich achteruit en lost ook beide voeten van de pedalen en panikeert gewoon (een reactie die ik bij mijn weten nog nooit gekend heb, hoewel ik al zeer extreme omstandigheden meegemaakt heb inclusief mijn meest verrijkende doodservaring). De adrenaline zet de tijd voor mij stil, en ik neem rustig met mijn rechterhand het stuur over en analyseer alles in seconden die voor mij dan altijd uren lijken (eerst doodservaring van mij bestond uit dagenlang vallen en heel je leven opnieuw zien en ook beoordelen en dan heb ik ook iemand als God gezien en zelfs onderhandeld met hem, hoewel ik daar dus nu ook een louter wetenschappelijke verklaring voor gevonden heb, verklaart wel mijn bijzondere levensvisie voor wie mij beter kent). Ik trek naar rechts en kijk vervolgens alleen naar de strepen van het fietspad en de diepe rand waarover ik NIET mag raken of we storten de afgrond in en gaan zeker talloze malen overkop. Ik doe dat op centimeters, terwijl ik gelijktijdig mij bereid op een botsing in de linkerzijde, maar trek nog extra bij als ik zie dat mijn echtgenote aan die kant zit (ja, zo rustig gaat dat allemaal, en zelfs de zintuigen werken dan zo scherp bij mij, bij mijn echtgenote werkte daarentegen niets meer en blokkeren de hersenen door te hevige prikkels die bij de meeste vrouwen tot paniek leiden - ik train mijn dochtertjes dus meer daarop dan mijn zoon). Zo kon de tegenligger tussen de twee auto's door.
Ik heb mijn echtgenote daarop moeten helpen om te stoppen, maar die meest geschrokken bleek, was de tegenligger die naast ons voorbij gestoken werd en meer in shock was dan mijn echtgenote omdat hij in zijn visie de frontale botsing naast/voor zich zag gebeuren en de witte wagen nooit achter zich had zien aankomen. Ik heb de baan nog bekeken en niet goed gesnapt hoe we daar met drie naast elkaar konden rijden, maar wellicht was ook de doodrijder toch een goede chauffeur die zijn wagen kende of voldoende vermogen had om zijn stommiteit toch correct af te werken. Tenslotte was hij niet alleen verantwoordelijk voor zijn stommiteit, maar moet ik eerlijk zijn dat hij samen met mij het maneuver ook tot een goed einde heeft gebracht.
Had mijn echtgenote geremd, zou het ook goed verlopen zijn, maar je kunt niet van iedereen hetzelfde verwachten, en je kunt niets incalculeren. Ik heb zelfs een bewust ongeval meegemaakt toen iemand mij van de baan reed en ik hem terug ging rammen, maar bij het remmen in een fractie besefte dat ik voor de Christelijke Mutualiteiten een half miljoen BEF aan portables vervoerde en ik niet verzekerd was voor de inhoud en dus geen schade mocht hebben. Vervolgens koos ik bewust om terug te keren en zonder remmen (zelfs even gas geven) over de schuine vangrails te 'vliegen' (enige maal in mijn leven dat ik echt vloog met een auto, eigenlijk wel unieke ervaring), en mij misrekende dat bij het neerduiken (niet zoals in de film dus), mijn stuurstang doorbrak en ik niet meer kon sturen daarna en ik het glas meterslang uitgleed tot het einde. De andere auto die mij van de rechtse afrit had afgeduwd (puur door verblinding, want het sneeuwde en regende en de strepen waren foutief geschilderd toen, het rijvak werd na talloze incidenten kort daarna aangepast in een dubbele opweg naar het Ei - autostrade Gent naar Kortrijk aan afrit Expo naar omhoog), stapte daarna uit en ik zag een oudere man, en riep hem zodat we het met de verzekering zouden kunnen regelen, maar toen hij zag dat ik langs rechts uit de auto gekomen was en niets had, stapte hij snel in en reed terug weg.
Ik had mijn volledige lading op die manier gered zonder dat zelfs de portables op de achterste zetels van de zetel gegleden waren (was toen oude Opel Kadett stationwagen). Ik had de juiste beslissing genomen (hoewel ik me soms afvraag wie die 'ik' is die dat allemaal zo goed deed, meer een dierlijke ik dan een menselijke ik, want een mens is moeilijk tot zo iets in staat, toch zeker niet met zijn normaal bewuste hersenen).
Ik woonde daar op 1 km van en ging te voet naar mijn echtgenote zeggen dat ik een ongeval gehad had, omdat ze anders meteen zou zijn gaan panikeren. Wat later werd ik door de politie al opgebeld thuis met de vraag of ik gedronken had. Ik had sinds de invoering van 0,5 trouwens nooit meer echt gedronken en op dat moment al zo'n 700.000 beroepskilometers afgelegd (nu al meer dan 1,1 miljoen kilometer). Maar het is in dit soort gevallen niet mijn rij-ervaring die het doet, maar mijn reflexen die ik uit sportieve prestaties uit mijn jeugd haalde en misschien ook uit mijn zeer hoge bewustzijnsgraad die ik bereik.
Liefs aan allen, en hou er dus rekening mee dat er zoveel Jansens en Janssens zijn! Zelfs in foute situaties.[/i]